Chris Wiciak

25th km maratonu….skupienie i koncentracja 

….dobiegam do 40km biegu spoglądam na zegarek 2:34:07, obracam nadgarstek lewej ręki i odczytuje rozmazany napis 2:34:00…w jednej chwili uśmiecham się szeroko do siebie, i pomimo ze ostatnie dwa kilometry przebiegłem w tempie po 3:38mim/km to próbuje jeszcze przyspieszyć, wyprzedzam już zmęczonych na trasie innych biegaczy jeden po drugim co jeszcze bardziej mnie napędza i cieszy. Zostały mi tylko dwa zakręty jeden w prawo następnie kilkaset metrów i w lewo na ostatnia prostą. Dobiegam do 41km, odczuwam już przebiegnięty dystans w nogach ale przyśpieszam jeszcze bardziej kiedy wybiegam na długą prostą, 800m do mety!!!

Wiem ze dobiegnę w zakładanym czasie co do minuty to jednak zapier..lam nogami szybko i jeszcze szybciej, nie oszczędzam się na tych ostatnich metrach.

Na 600m przed meta przebiegam pod pompowaną reklamą gdzie na drodze stoi DJ z mikrofonem i wykrzykuje moje imię i dopinguje jeszcze bardziej, słyszę wrzaski i oklaski zgromadzonych kibiców, obracam się do nich i klaszcze i dziękuje ale pomimo tego biegnę…. tak szybko jeszcze nie biegałem nigdy, a to ostatni km w maratonie. Później okazuje się ze przebiegłem ostatni kilometr w 3min24sek

Niesamowite jak rozłożyły mi się siły że od 30km tylko przyśpieszałem i ani razu nie zwolniłem i w tym okresie wyprzedziłem kilkadziesiąt osób.

Do samej mety finiszuje naprawdę mocno, wybiegam na metę, zatrzymuje zegarek 2:42:14 później okazuje się oficjalny o sekundę szybciej. Jestem spokojny i opanowany, zmęczony ale nie wykończony. Spokojnym krokiem idę w stronę medali po odbiór tego na którego ostatnimi czasy pracowałem naprawdę ciężko!!

Odbieram medal z rąk ładnej młodej niemieckiej dziewczyny. Moja misja tutaj się kończy, ale ja nie chce kończyć tutaj pisania i zacznę od początku…🙈🙈

Przygotowując się do tego maratonu miałem dwa cele aby całe przygotowania przebiegły bez poważnej kontuzji, a drugi cel to aby moc się tak przygotować aby pobiec na 100% moich możliwości i zejść z średnim czasem na km poniżej 4min. Co by dawało czas 2h48min Wiedziałem ze stać mnie na taki rezultat bo za każdym razem jak się przygotowywałem to coś nie grało lub jakaś kontuzja zakłócała moje przygotowania.

Tym razem wszystko szło naprawdę dobrze i pierwsze 7 tygodni przygotowań to ciężka praca która przygotowywała moje ciało do coraz większych przeciążeń oraz kilometrażu tygodniowego gdzie rozpoczynałem od 80km a kończąc na rekordowym tygodniu 215km. 🙈🙈

Po 7 tygodniach zacząłem czuć że jest dobrze i że moje bieganie idzie w dobrym kierunku.

A w sierpniu czekał na mnie 2 tygodniowy obóz w szwajcarskich alpach.

Według mnie to właśnie te 14 dni w St. Moritz odmieniło moje bieganie. Nie odbyło się to od dotknięcia zaczarowanej rożki bo przebiegnięte kilometry tam oraz morderczy trening i intensywność oraz wysokość na jakiej trenowałem musiały dać efekt.

Do tego doszły porady i treningi z Mariuszem Giżyńskim.

Na tym obozie moja pewność siebie rosła

z dnia na dzień, moc jaka zacząłem czuć w drugim tygodniu obozu była zauważalna w każdym aspekcie treningu.

A wisienką na torcie to był bieg w pół maratonie w niedziele zaraz po przyjeździe ze Szwajcarii.

Trener Slezak napisał w dzienniczku treningowym: Chris łamiemy 1H20min!!!!hmm

Ja w tym momencie już złamałem to w głowie, i było mi mało, powiedziałem sobie 1H18min to minimum i pobiegłem naprawdę najspokojniejszy mój bieg na 21km 1h16min59sek!!! Ze średnia 3:38min/km Niesamowite.

Po pół maratonie przypadkiem pojawiłem się w lokalnej gazecie 

n bieg, ten czas i w jakim stylu go osiągnąłem dał mi takiego powera i pewności siebie i wiedziałem ze tylko kataklizm może spierdolić mi mój maraton w Berlinie.

Założenia były takie jeśli będzie 1:18 na połówce to będę próbował łamać 2:45 w maratonie ale wynik 1:16 dał mi mętlik w głowie trochę ponieważ nie chciałem przesadzić z tempem i robić duży przeskok z ostatniego maratonu ale w ostatnim tygodniu podjąłem decyzje ze pobiegnę na czas który kiedyś sobie życzyłem ze na 42-gie urodziny przebiegnie maraton w 2:42. Poważnie tak sobie marzyłem, wiec jak poczułem ze przyszła taka okazja to dlaczego jej nie wykorzystać.

Dlatego po przyjedzie do Berlina w Piątek wieczorem rozpisałem sobie cały maraton i nauczyłem się tych czasów na pamięć.

W sobotę rano przebiegłem 7km na pobudzenie następnie odebrałem numer, spotkałem ze znajomymi i udałem się na odpoczynek.

Rano wstałem o 6am zjadłem 2 jajka i banana z masłem orzechowym, kawa i gotowy do biegu pojechałem samochodem na start.

Stres dopiero mnie dopadł na 15min przed startem zaraz po rozgrzewce gdzie w kolejce do toitoja stałem 13min i wychodząc wskoczyłem w sector A na 90sek przed startem 🙈🙈🙈.

Ale spokojnie zdążyłem na prezentacje trzech najszybszych maratończyków na świecie którzy stali w pierwszym rzędzie.

9:15am i wystartowaliśmy, pierwsze kilometry jak zawsze wszyscy biegną za szybko i wyprzedzają się na wzajem.

Pierwsze 10km spokojnym tempem osiągnąłem pomiar czasu 38min, na 20km mijałem punkt pomiaru w czasie 1h17min ale na połówce maratonu 1h:21min poczułem się naprawdę źle. Ciężko zaczęło mi się oddychać i poczułem zmęczone nogi, strasznie dziwne uczucie bo to był dopiero 21km. Pomyślałem żeby może wziasc pierwszego żelka ale po chwili zastanowienia na 22km wziąłem tabletkę przeciwbólową pod język i po 2km przestało mi dokuczać, poczułem się ponownie dobrze, na 25km wziąłem pierwszy żelek, popiłem woda i przyspieszyłem.

30km pamietam ten czas zawsze najdokładniej, bo to w maratonie taka magiczna liczba. Każdy się jej obawia dlatego ja tym razem planowałem ze mijając ten punkt zacznę przyspieszać. Wiec wziąłem drugiego żelka następnie spojrzałem na zegarek i widzę 1h:55min i Wszytko idealnie tak jak napisałem na ręce.

W tym momencie zacząłem mijać ludzi, jeden po drugim, ogólnie zauważyłem że biegnący ze mną lub przedemną zaczynają zwalniać lub mieć problemy już od 28km. Im dalej biegłem tym więcej ludzi jednak odczuwało skutki tego morderczego dystansu i zwalniało albo stawali i szli bo skurcze ich dopadały.

35km zażywam ostatniego żelka i pokonuje kilometry w czasie 3:37, 3:38,3:42 dobiegam do 38k. Hmmm bardzo osobisty to dla mnie kilometr i miejsce właśnie tutaj w Berlinie ponieważ tutaj na tym km i na tym punkcie wodnym w 2013 roku tak złapały mnie skurcze ze leżałem pod stolikami i nie mogłem wstać z bólu!!!

Ale nic tym razem się nie wydarzyło, jedynie co zrobiłem to spojrzałem na lewa rękę swoją i na napis na niej – MOOOC !!! Wziąłem dwa palce i przyłożyłem do napisu aby poczuć coś co nie każdy może rozumie mojego zachowania,a ja nie chce tłumaczyć.

Powiem tylko że jak potrzebowałem pomocy i czegoś dodatkowego to właśnie ten punkt wypisany na ręce był i służył właśnie do takich chwil że poprzez dotyk wyzwala

w sobie jeszcze więcej siły!!!’ 🙈🙈🙈🙈działa !!!!

Pomogło bo do 40km dobiegłem zmęczony ale naprawdę zadowolony ……..

Reszte już znacie … 🙈🙈🙈

Sumując- pierwszy raz przygotowania do maratonu odbyły się w 95% bez zakłóceń. Mogę napisać ze nie miałem kontuzji ani dłuższej przerwy w treningach. Wykonałem wszystkie zakładane i rozpisane jednostki treningowe- tutaj największy ukłon do Piotra Slezaka za trud jaki włożył w rozpisywanie moich treningów i analizę ich i dopasowywanie poddemnie. Przez 12 tygodni przygotowań przebiegłem 1396.4 kilometrów i wykonałem 91 jednostek treningowych, odbyłem mordercza prace w St.Moritz, gdzie przebiegłem 367km w 14dni i spewnościa w następnym roku tam wracam i będę chciał zabrać kilku odważnych którzy wraz ze mną wspólnie będzie się przygotowywać do swoich imprez, bo w kupie jest siła.

Nie mogę tu ominać bardzo ważnej kwestii jaka jest żywienie i dieta i że przez ten cały okres byłem monitorowany i miałem ułożony plan żywieniowy dokładnie rozpisany na poszczególne posiłki i dni oraz full suplementacja oparta na moich badaniach krwi, wszystko pod okiem najlepszej specjalistki w sprawach żywieniowych Doroty Silarskiej.

Wiec ostatnie 12 tygodni podporządkowałem tylko pod ten jeden bieg, gdzie nie było łatwo połączyć i zgrać z moja intensywna pracą zawodowa która pochłania mi więcej czasu niż norma wskazuje a treningami i rodziną która już chyba się przyzwyczaiła do mojego konsekwentnego trybu treningowego.

I co dalej teraz??? Czy osiągnąłem szczyt swoich marzeń??

Nie.

Bo to nie marzenia tylko cele które sobie sam wyznaczam, ale  to całe moje bieganie to przede wszystkim bardzo dobra próba charakteru,

bo …

„ bieganie ma taki wymiar, jaki mu nadajesz…” W tym tygodniu odpoczynek i lekkie bieganie, w następnym tygodniu próba zrobienia życiówki a 10km i przygotowania pod New York Marathon 5th Listopada.

Tam nie spodziewam się PB ponieważ topografia terenu bardzo trudna, ale napewno pobiegnę szybko i na maxa swoich możliwości bo inaczej nie umie. Charakter mój nie pozwala inaczej, a ogólnie nie pochwalam jak się mówi żeby maraton sobie przebiec treningowo.

Wiec do usłyszenia już w listopadzie.

Chris Wiciak lat 42 z czasem 2:42:13!!!  ;-))

Na ten obóz czekałem z utęsknieniem i odliczałem dzień za dniem do wyjazdu.  To moja pierwsza wyprawa na takie wysokości w bieganiu i byłem ciekaw jak zachowa się mój organizm i jak poradzę sobie sam bez grupy biegającej ze mną. Co prawda był na obozie Mariusz Giżyński ale to tak jakbym chciał biegać z MoFarah hehe, ale nie powiem kilka treningów zrobiliśmy.

Na obóz wybrałem się samochodem ponieważ mogłem zabrać wszystkie przyrządy do ćwiczeń oraz jedzenie które w Szwajcarii jest droższe niż w Londynie co pozwoliło mi obniżyć koszty pobytu.

Do Szwajcarii przybyłem już w piatek w południe gdzie po drodze odwiedziłem siostrę i szwagra pod Zurichem i tam przeprowadziłem pierwsze dwa treningi. Następnego ranka udałem się do miejsca docelowego jakim było St.Moritz.

Ostanie 50km do St.Moritz to najlepsza przyjemność jazdy, ponieważ dawno takich pięknych widoków nie podziwiałem. Piałem się serpentynami w górę na przełęcz Julierpass prawie 2300m, następnie w dół do miasteczka. Po drodze mijałem piękne 3 jeziora które rozcieraja się na długości 20km.

Same st.Moritz urzeklo mnie od pierwszego kontaktu wzrokowego, czegoś takiego dawno nie widziałem. Miasteczko położone nad jeziorami, a wokół  otaczajace wysokie skaliste u szczytów góry!!!! Mógłbym godzinami tutaj biegać i enjoyować sie pięknymi widokami.

Jak dotarłem na miejsce to jedyne co chciałem zrobić to ubrać buty i iść pobiegać, bo już nie mogłem się doczekać. Wiec szybko się rozpakowałem, co nie było proste ponieważ troszkę rzeczy miałem.

Szybka wprowadzka do pokoju i ubrałem buty i wyruszyłem w pierwszy dziewiczy bieg…hhehe ..na początku wolno aby zobaczyć jak się oddycha jak samopoczucie. Ale o dziwo biegło mi się dobrze, i co się okazało w miarę szybko jak na trucht. Pierwsze km jakie zrobiłem to jak radość dziecka z nowej zabawki dopiero kupionej!!! Biegłem i chciałem podskakiwać do góry, może to śmieszne ale ja się nasłuchałem tyle o tym miejscu od ludzi którzy na codzień się zajmuja profesjonalnie bieganiem, że to najlepsze miejsce do biegania w europie i jeśli przygotowywać się do czegoś ważnego to tylko St.Moritz. To tutaj kilka tygodni przed moim przyjazdem przygotowywała się cała śmietanka najlepszych lekkoatletów przed Mistrzostwami Świata w Londynie, dlatego biegając teraz tutaj mogłem się poczuć przynajmniej przez te dwa tygodnie jak Pro biegacz który szlifuje swoja formę  na najważniejszy start roku. W moim przypadku będzie to maraton w Berlinie 24th Września.

Będąc tutaj już w pierwszy dzień złamałem swoja zasadę że nie trenuję z telefonem przy sobie. Trening dla mnie to bardzo ważne wydarzenie na którym zawsze koncentruje swoja cała uwagę i nie potrzebuje dodatkowych nośników poza zegarkiem. Ja musze się skoncentrować na oddechu podczas biegania na każdym elemencie treningu i obecność telefonu albo słuchawek bardzo mi przeszkadza w takich rzeczach. Ale dziś nic mnie nie powstrzymało od złamania mojej zasady i pomimo że mój iphone jest bardzo duży zabrałem go ze soba na trening w celu uwiecznienia tego wydarzenia. Praca z samo-wywoływaczem zawsze mi dobrze szła i za pierwszym strzałem kamery ująłem esencje całego St.Moritz, przepiękne błękitne jezioro z przezroczysta woda a nad nim wyłaniaja się szczyty urodziwych Alp Szwajcarskich.

„(nagrane po jednym z pierwszych treningów)”

Jadac tutaj chciałem poczuć magie tego miejsca.

Czy poczułem???  myśle ze już po 3-4km wiedziałem że decyzja aby nie jechać na obóz do Szklarskiej z grupa Slezak Team a wybrać St.Moritz była trafna w 100% choć nie przyszła łatwo.

Mój kortyzol i adrenalina były u szczytu!!! I takiego kopa mi dawały ze pierwsze 5km biegłem pod góre nachylenie z 7% i nie chciałem zwolnić, tylko ciagłem do góry jak głupek hehe. Trening zakończyłem po 11.5km i był to mój najszczęśliwszy bieg treningowy jaki odbyłem sam.

Poddałem sie podczas tego biegu magi tego miejsca i płynąłem przebierając nogami nie zważając co zegarek pokazuje, a mówili i przestrzegali żebym uważał bo może zatkać bo góry i wysoko, ale nie myślałem wtedy jak biegłem o tym. hehehhe

Nie zamierzam tutaj opisywać każdy mój trening lub dokładnie dzień bo musiałbym pisać i pisać. Ale przedstawię wam jak wyglada mój typowy dzień na takim obozie.

Dzień rozpoczynałem o 7:45am

8:15am  breakfast – większości było to 4 plastry bekonu i 4-5 jajek sadzonych plus zielone warzywa, roszponka

10:30am -11am wchodziłem na pierwszy trening, przed wyjściem było oczywiście rozciąganie i rożne ćwiczenia

12:30pm jadłem Lunch – lekki czyli zielone świeże warzywa, lub warzywa pieczone plus salmon

13:30-16:00 odpoczynek plus drzemka

16:30-17:00 drugi trening

18:30 siłownia na której robię rozciąganie i ćwiczenia stabilizacyjne lub basen z masażami wodnymi, wszystko zależne jaki treningi miałem danego dnia

20:00 dinner – tutaj ładowałem się węglami (makarony, ryż,quinoa,kasza) plus mięso wołowe, lub indyk. Tym razem nie jadłem ani razu kurczaka, bez powodu, bez przyczyny.

21:00 już leżałem w łóżku i relaks i odpoczynek.

Moja rozpiska dnia wisiała na ścianie.

Jeśli chodzi o trening biegowy to w pierwszym tygodniu biegałem rano sesje cięższe czyli interwały, lub 3x3km lub 10x 1km lub 28-30km z narastająca szybkość, przeważnie było to kilometraż 18-24km, wieczorny trening to o wiele łatwiejszy gdzie spokojne bieganie było i to tylko 10-12km w tempie wolnym 4:50-4:30/km. Jednak najbardziej mnie jarały biegi ciężkie, gdzie biegłem 30km z tym że ostatnie 20km to już w tempie poniżej 4:00/km a ostatnie 8-10km to już po 3:45-3:35/km czyli jak na obecna chwile to dla mnie bardzo szybko.

Następny trening jaki przypadł mi do gustu to 3x3km 3:40-3:35/km z przerwa 4min  trucht plus 3x1km 3:30-3:20/km przerwa 3min trucht. Wszystko w jednym ciagu gdzie wychodziło ponad 22km wszystkiego razem z początkowymi rozgrzewającymi kilometrami.

W pierwszym tygodniu czekałem na dwie rzeczy, pierwsza to kiedy pójdę na trening z Mariuszem Giżyńskim a drugi to kiedy pobiegam po tracku na stadionie interwały heheheh…takie małe rzeczy a ile radości.  Pierwszy trening z Mariuszem wsadzę fragment z mojego pamiętnika obozowego:

Wtorek 22/08/17

…dziś piękny dzień od samego rana, słońce i błękitne niebo!! Pobudka standartowo o 7:45am i śniadanie syte: zielenina z boczkiem i 5 jajek sadzonych plus 1L wody ciepłej z cytryna. Chwila relaksu do 10:30am i czas na rozciąganie i wyjście na trening..

• pierwszy trening to 20km w tym 12km zakres II 3:50-3:55min/km później dodałem 5x 1min sprint w tempie 3:08min/km 

….biegało mi sie naprawde dobrze , nogi podawały i kilka sekund  za szybko dzis było na każdym km ale bardzo udany trening. Tętno było w normie jak na obecna chwile. 

• wieczorny trening miał być 10km spokojnie, ale na obozie jest też Mariusz Giżyński jeden z najlepszych polskich maratończyków , nasza polska gwiazda dla takich jak ja zwykłych ludzi próbujących coś tam dreptać każdego dnia to spotkanie kogoś takiego i możliwość treningu wspólnego to więcej o co prosiłem :-)).Wiec miałem lekkie wybieganie z nim, wyszło trochę szybciej niż miało być bo „truchtaliśmy” po 3:55-4:05min/km,  tzn on truchtał a ja biegłem hehe.
• …Po 10km poszliśmy na stadion i na bosaka zrobiliśmy kilka okrążeń po trawie plus rozciąganie „technika Mariusz Giżyński”  i do tego 10x sprinty 100m/100m rest  i na koniec mrożenie mięśni w strumyku lokalnym przy boisku. Piękna sesja treningowa, mógłbym z nim trenować każdego dnia. Samo rozciąganie które u większości amatorów strasznie kuleje bo albo się nie rozciągamy albo robimy to w bardzo zły sposób nawet nie wiedzac o tym. Przy takich ćwiczeniach wystarczy zła pozycja bioder lub ułożenie nogi i ćwiczenie dane jest technicznie źle robione. Wiec dobrze wiedziałem że jak mam brać coś dobrego z tych spotkań z Mariuszem to właśnie takie rzeczy które robimy razem i w których mam największe braki.  Następny trening z nim już za kilka dni, już się nie moge doczekać.  

To był fragment z moich dziennych skryptów.

Stadion w St.Moritz -magia troche wokół tego miejsca jest i odczułem osobiście na swojej skórze. Odbyłem tak kilka sesji treningowych z interwałami, podczas których dostawałem zawrotów głowy i odcinało dopływ powietrza totalnie!!! Ale tak się dzieje jak taki amator jak ja próbuje biegać 800m lub 600m interwały w tempie 3:08min/km to wtedy musi zatkać. Ale taki ciężki trening napewno mi pomógł niż zaszkodził.

Więc pierwszy tydzień mijał lepiej niż myślałem, zamknąłem go 215km gdzie to moje najwiecej wybiegane kilometry  w ciagu 7 dni,  a miesiąc Sierpień z 29 dniami biegowymi i z 49 jednostkami treningowymi dał mi rekordowa ilość 675km!!!!! ze średnia 4:38min/km. Gdy to sobie podliczyłem lekko się przestraszyłem ponieważ nigdy wcześniej takich kilometrów moje nogi nie przebiegły a o dziwo głowa mi podpowiadała że nie jestem zmęczony i mogę nadal kontynuować taka sama intensywność moich treningów.

(zielone kreski to jednostka treningowa)

Więc po analizie pierwszego tygodnia już w poniedziałek z rana czekał mnie bardzo ciekawy trening którego lubię najbardziej,jak jestem w formie hehehehe czyli bieg z narastająca szybkością. Tym razem miałem 28km total gdzie pierwsze 10km na spokoju na rozruszanie kości po 4:30/km następne 10km pobiegłem po 3:58/km i zostało mi 8km najlepszego biegania.

Lubie takie coś jak mija 20km zaczynasz czuć w nogach dystans i musisz przyśpieszyć o następne 10sek/km. Tym razem biegałem przy lokalnym lotnisku koło St.Moritz (Celerina) gdzie trasa płaska jak stół i długie odcinki gdzie można naprawdę szybko pobiegać. Miedzy innymi M.Giżyński robił tutaj często swoje szybkie odcinki. Wracając do ostatnich km treningu to zmusiłem swój organizm aby wszedł na moje największe obroty i każdy km pokonywałem po 3:35-3:38min/km na 27-mym kilometrze poczułem że jeszcze chce przycinać ale tak porzadnie i chciałem się naprawdę zmęczyć i przebiegłem ten przedostatni km po 3:17min/km !!! Normalnie jak zegarek pokazał mi taki czas to nie chciałem się zatrzymać, ponieważ takiego kopa się dostaje jak widzisz że zaczynasz naprawdę robić postępy  w bieganiu i że właśnie jesteś tutaj i to przynosi efekty.  Po zakończeniu 28km chwile dychnałem, 3min i lekkim truchtem po 4:50/km wróciłem 4km do pokoju.

Tego dnia już nie biegałem więcej. Pojechaliśmy do Livigno (Italy), gdzie objadaliśmy się pizzami i popijaliśmy włoska kawa, jedzenie wyśmienite a do tego tak tanio to nawet w PL nie ma heheheh. Spędzone popołudnie było bardzo relaksujące i bardzo pomogło mi oderwać się od rygoru treningowego i dietetycznego.

Następne dni nadal były intensywne w bieganie oraz w ćwiczenia stabilizacyjne, gym. We wtorek poszliśmy na spa gdzie wodne masaże masowały nasze przemęczone mięśnie, oprócz tego w pokoju dozowałem sobie co wieczora moczenie w solankach oraz w chlorku magnezu. Patrząc na regeneracje przy takiej ilości km musze przyznać że starałem się mieć wszystko co było potrzebne wraz z duża ilościa wypoczynku oraz dieta która miałem rozpisana wcześniej. Jednym słowem miałem jak paczek w maśle heheheh.

Środa zrobiłem poranny trening i w południe udaliśmy się na wyprawę kolejka na wysokość 3303m szczyt Corvatsch gdzie siedząc popijaliśmy dobra kawę i podziwialiśmy przepiękne krajobrazy. A widok jest naprawdę nie ziemski.

Wyprawa nasza oprócz widoków miała też inne podłoże że chcieliśmy na tej wysokości dotlenić się jeszcze bardziej hehehe i dostarczyć do naszej krwi jak najwiecej oxygenu. Może to śmieszne ale muszę powiedzieć że na podświadomość działa gdzie późniejszym czasie się przekonałem. Dzień zakończyłem wieczornym bieganiem plus ćwiczenia na siłowni.

Jeden z ostatnich mocnych i ciężkich treningów czekał na mnie w czwartek, gdzie miałem robić 10x1000m w tempie pół maratonu na przerwie trucht ale nie wolniej niż 5:00/km. Aby dodać trudności i smaczku do treningu pojechaliśmy na specjalny 1km odcinek na około jeziorka na wysokości 2550m!!!!! Wyciag dojeżdżał do 2200m i reszta na nogach około 3km trasy w góre, ale przy takich widokach można iść i nie czuć zmęczenia.

Jak dotarliśmy do celu zostałem oczarowany miejscem!!! Normalnie coś pięknego. Piękne błękitne jezioro a w okół utwardzona trasa do biegania wraz z oznaczeniami co 100m, wszystko idealnie jak w Szwajcarii heheh. Nic tylko biegać lub spocząć na ławeczce i podziwiać piękność natury!!!! Ale ja zdecydowałem się na opcje pierwsza i najpierw ostrożnie pierwszy km 5:00/km następne dwa po 4:40/km i rozpocząłem szybkie 1km – pierwszy 3:39/km, następnie 3min po 4:50/km i troszkę przyśpieszyłem gdzie następne 9 razy wyszło po 3:35-3:36min/km. Ale po 5 razie myślałem że nie utrzymam tempa bo co chwile silny wiatr zawiewał, ale dotrwałem do końca ale ten ostatni to już na fantazji bez  sił ale 3:35/km ubiegłem i padłem. W tym momencie naprawdę brakowało mi powietrza i jak się podniosłem po kilku minutach to w głowie tak mi się kręciło że potrzebowałem szybko się woda polać!!! Trening wykonany, 20km na wysokości 2550m nad poziomem morza zrobione!!!! to był ostatni taki mocny akcent na tym obozie. Do końca tygodnia pozostało tylko kilka jednostek biegowych i w sobotę wracam do domu, gdzie z marszu czeka na mnie pół maraton pod Londynem, mój target to złamanie 1H20min a tak naprawdę w głowie mam 1H18min bo wtedy taki rezultat dałby mi spokojna głowę przed maratonem w Berlinie.

Podsumowując cały obóz nie da się tego ująć jednym zdaniem,

…dla mnie to sportowa przygoda życia, pomimo że każdego dnia katowałem organizm mocnymi jednostkami treningowymi to robiłem to w tak przepięknym otoczeniu że nieraz zapominałem o bólu. Jadac tutaj nie wiedziałem czego się mogę spodziewać ale to co tu przeżyłem przeszło moje oczekiwania i wypełniło mnie całkowicie. Takiego powera jaki czuje teraz i takiej spokojnej głowy, pewności siebie nie czułem nigdy wcześniej podczas przygotowań. Chciałem podziękować Arkowi Gardzielewskiemu że zrodził we mnie pomysł tego obozu, Mariuszowi Giżyńskiemu za wspólny czas i treningi, Piotrowi Ślęzak za trafne rozpisanie każdej jednostki treningowej i jeszcze kilku osoba które sprawiły że ten obóz mógł się odbyć i był taki niezwykły dla mojej osoby. WIELKIE THANK YOU!!!

ps.

Jak wspominałem wcześniej w niedziele zaraz po przyjeździe z obozu wystartowałem w pół maraton w Maidenhead. Pomimo że byłem nie wyspany i zmęczony podróża z Szwajcarii pobiegłem moje najlepsze 21,1km w życiu jak dotychczas gdzie wykręciłem czas  1:16:59 poprawiając dotychczasowy wynik o 5min5sek.!!!!Średnia to 3:38min/km!!..

…hmmm co date mi ten wynik??? może nic ktoś powie,

…ale mi daje SPOKÓJ W GŁOWE.

Pozostaje dwa tygodnie do najważniejszej próby tego roku, nic już więcej nie poprawie, teraz pozostaje mi tylko spokojnie  i lekko trenować do 24-tego Września. Nic sobie nie mam do zarzucenia, cały okres 12 tygodni przygotowań wykonałem najlepiej jak potrafiłem i na tyle ile mogłem i jakie miałem możliwości. Teraz znikam, wylogowuje się z  FB,Instagrama etc i focus, spokój, odpoczynek.

Zapraszam wszystkich na 24 Wrzesień Berlin godzina 9:00am.

Pokaz slajdów wymaga JavaScript.

Kind Regards

Chris Wiciak

Jest kilka dni po moim maratonie w Bostonie siedzę wygodnie na leżaku nad basenem hotelowym w tropikalnych warunkach, graco i wilgotno 30deg, późno 2:00 nad ranem i zastanawiam się jak mam przelać na papier coś co przeżyłem i  poczułem pierwszy raz podczas biegu hmm…..

.  Ale zanim do tego przejdę chciałem przypomnieć słowa które chce powtórzyć jeszcze raz:

JEŚLI POTRAFISZ O CZYMŚ MARZYĆ, POTRAFISZ TAKŻE TEGO DOKONAĆ

…to te słowa mnie nakręcały przez ostatnie dni przygotowań i podczas biegu.

Jeśli ktoś się spodziewa dramatu dziś, to może się poczuć troszkę rozczarowany bo takiego nie było hehehe, ale biegnac w Bostonie odczułem coś czego jeszcze nie doznałem podczas dotychczasowych biegów, dlatego proszę pozostać do końca  🙂 .

Monday 17th April 2017 – ta datę nie zapomnę do końca moich dni. Może niektóre rzeczy nie doceniam bo przychodza mi za łatwo ale uczestnictwo właśnie w tym maratonie odczułem bardzo specjalnie i myśle że tutaj nastapił punkt zwrotny w moim bieganiu.

5.00am miasteczko Somerville pod Bostonem – Słyszę dzwoniacy budzik,

………..wyspany i spokojny zrobiłem sobie kawę i 2x jajka na miękko plus batonik energetyczny. Do startu jeszcze daleko bo dopiero o 10am więc mogłem spokojnie więcej zjeść ale to mi starczało dziś. Pod czas śniadania byłem o dziwo bardzo spokojny i wyciszony, jak nigdy, jak nie ja, i nie było to spowodowane jetlogiem (różnica czasu).

Oczywiście byłem już spakowany dnia poprzedniego więc tylko zamówiłem ubera i jazda na metę biegu gdzie w pobliżu stały autobusy i przewoziły nas na start do miasteczka Hopkinton gdzie miał nastapić 121st z rzędu najstarszy maraton. Ja biegłem z stanowiska 1-szego ale z sekcja 4. Ogólnie stanowiska do startu i numery przydzielane sa do osiagniętych wcześniej wyników, czyli im mniejszy numer tym szybszy zawodnik.

Tym razem uber przyjechał inny, amerykański ford  lata 70’s i a w nim biały amerykanin z długim wasem. Bardzo przyjemny Pan, kilka słów zamieniliśmy ale ogólnie cała podróż byłem spokojny pełen optymizmu. Moje autobusy odjeżdżały miedzy 6am a 6:40am, więc celowo dojechałem na 6:40am aby opóźnić przyjazd na linie startu, nie chciałem tam długo czekać.

(6:30am gotowy do podróży na linie startu)

Ale w czasie tej podróży miałem prawie godzinne na ostatnie przeanalizowanie biegu. Dzień wcześniej zrobiłem plan na bieg, bo bez tego nie miałbym punktu docelowego. Wiec ustaliłem że nie mogę pobiec na wariata i próbować wyniku jaki planowałem na poczatku przygotowań ale że nie chcę pobiec go za wolno bo krótsze męczarnie szybciej się kończa heheheh, wiec założenie było aby pobiec tak jak w Chicago i zmieścić się poniżej 3H.

W głowie ułożyłem sobie że biegnę pierwsze 5km  4:15 -4:10min/km ale ze każde 5km robić będę około 21min. I dopiero od 25km rozpisałem sobie na ręce miedzy czasy, wiec miałem mieć 1H:45min na 25th km na 30km 2h:06min,  35km 2h27min i  wiedziałem że jak dobiegnę w tym tempie do tego 35km to ukończę ten bieg poniżej 3H bo motywacji miałem naprawdę dużo aby tego dokonać.

NASTAWIENIE JEST MAŁA RZECZA, KTÓRA ROBI DUŻA RÓŻNICE

Może moje myślenie było szaleństwem aby porywać się na czas na który w Chicago (October 2016) przygotowywałem się ciężko przez kilka miesięcy ale teraz jestem z każdym dniem lepszym i madrzejszym biegaczem i pomimo że straciłem ostatnie 40 dni przygotowań to czułem że mentalnie jestem gotowy powtórzyć ten wynik, przecież cieżko trenowałem na obozie gdzie po Szklarskiej Porębie przebiegłem prawie 180 km w tydzień wiec nie zakładałem planu B lub innego scenariusza jak tylko bieg na sub 3H, wiec nie pozostawiłem mojej głowie miejsca na słabość i rozmyślanie.

Więc podróż minęła szybko, jak dojechaliśmy na miejsce to byłem bardzo zauroczony organizacja przed startem i Campem jaki był przygotowany dla czekajacych na swój start. Ja osobiście miałem ponad 2H do startu wiec zdażyłem coś jeszcze podjeść, (rozdawane były różnego rodzaju napoje i batoniki energetyczne oraz rogaliki, bułki, etc), ja osobiście skorzystałem z medytacji do której dostawałeś słuchawki i drivera z muzyka  i poduszeczkę na której spoczałem i z zamknientymi oczami oddałem się głębokiej medytacji.  To  była fajna forma relaksu i wyciszenia się przed czekajacym mnie startem.

(2godz. przed startem)

Na swoje stanowisko dotarłem 15min przed startem, rozciagałem się przez 10min i wskoczyłem w wyznaczony sector 1(4). Kilka minut do startu zostały wyczytane nazwiska kilku najlepszych zawodników większości z Kenii i Ethopii ale największe brawa otrzymał Amerykanin Galen Rupp 21 lat bardzo perspektywiczny zawodnik który specjalizował się w 5k i 10k gdzie na olimpiadzie w Londynie był drugi zaraz za Mo Farah, a od jakiegoś czasu próbuje swoich sił w pół maratonach i ostatnio w maratonach.

Po prezentacji nastapił czas na alla kapela hymn amerykański i na koniec hymnu z sekundowa precyzja przeleciały nam nad naszymi głowami dwa odrzutowce F-15 z 104-th Dywizjonu Sił Powietrznych Ameryki,   wow to było bardzo widowiskowe i ciarki przeszły nie jednemu po plecach. Ale czego mogłem się spodziewać po amerykanach i to jeszcze przy tak ważnym i prestiżowym maratonie.

Wybiła 10am i ruszyła elita, a zaraz za nimi następne sekcje, ja wybiegłem około 2min za pierwszymi.  Pierwsze 5-6km bardzo stromo w dół i już widać że niektórzy  pędza na skręcony kark!!!! A ja się pytam co będzie za 35km i czy oni nie widza że słońce daje z nieba niemiłosiernie!!!! a do tego trasa naprawdę jest trudna techniczne i ma pełno podbiegów!!!  Ale to mój któryś z kolei maraton i ja jednak myślenie właczyłem od pierwszego km i  jak sobie powiedziałem tak biegnę 4:13, 4:13, 4:09, 4:15, 4:04 – mijam pierwsze 5k 21:08 wszystko według planu co do sekundy można powiedzieć.

Następne kilometry 6-sty 4:12, i 7-my 4:12, i właśnie po 7km przychodzi inne myślenie i szybka analiza, po co ja się spinam i stresuje co chwile miedzy czasami i co 20sek spogladam na zegarek!!!! Przecież to nic nie zmieni!! przecież to wariactwo co robie, zero przyjemności i stres totalny..!!! .. i szybko dochodzę do wniosku że nie będę spogladał na ten cholerny zegarek co kilka sekund i pilnował tempa, postanawiam się cieszyć biegiem…mówię do siebie …rozejrzyj się chłopie wokół siebie, zacznij oddychać amerykańska wsia, podziwiaj mijajace jeziora i zielona przyrodę, śpiewajace ptaki, raduj się z ludzmi stojacymi na tym upale i kibicujacym !!!!  Wiec biegnę i uśmiecham się do siebie i do kibicujacych ludzi, nie spogladam na zegarek teraz co chwile. Do 25km to sa moje najlepsze przebiegnięte kilometry jakiekolwiek przebiegłem!!!!!! Takiej radochy i przyjemności z biegania nie miałem jak nigdy dotychczas!

Musze tutaj napomnieć że jak nigdy wcześniej, piłem wodę i się polewałem co 5-7km, żelek energetyczny pierwszy wziałem dopiero po 17km, drugi na 30km i trzecie na 37km, dodatkowo na 35km raz dawkowałem torebkę sóli ale profilaktycznie dla przestrogi.

(sprawdzenie międzyczasu)

Dopiero na 25km dochodzi do mnie aby sprawdzić międzyczas, na ręce pierwsza notatka 25km 1H45min , mijam pomiar i pokazuje  1h44min hmm myśle sobie minuta zapasu ostatni km przebiegnięty pokazuje 4:09/km wiec wszystko pod kontrola, nie odczuwam zmęczenia, nie czuje objawów skurczy, jest dobrze wiec mimo woli, w chwili uniesienia przyśpieszyłem i nagle zegarek pokazuje 26km 3:58min/km wiec zwalniam i mówię do siebie czekaj bo miedzy 30 a 32km czekaja nas największe podbiegi i tam możesz zdechnać, ale musze się przyznać że właśnie w tym momencie czuje się bardzo silny psychicznie, pewny siebie, bez zwatpień, i wiem że dam radę.

Dobiegam do 30km i czekam na ten podbieg heheheh… i się zaczyna pierwszy ale z duża łatwościa go pokonuje na 31km pokazuje mi się że przebiegłem go w tempie 4:08/km wow uśmiecham się do siebie, po chwili pojawia się następny i myśle to chyba ten najgorszy ale polewam się woda przed podbiegnięciem i lekko zwalniam bo podbieg naprawdę w górę i zegarek pokazuje 4:21/km, myśle ok już najgorsze za nami i  przyśpieszyłem do 4:05/km, było trochę z górki. I rozpoczynam 34km hmm według mnie miało być już  tylko w dół a tu nagle wyrasta przede mna długi 6-8 procentowy podbieg !!!!! rozpoczynam go pokonywać ale zaczynam czuć  że strasznie daje mi w nogi!!!! skracam krok biegowy i zaczynam drobnić ale zarazem przyszpieszać i powoli wspinam się sukcesywnie pod górę, strasznie ciężko i zaczynam walkę w głowie i próbuje  się pobudzić, nie spogladam gdzie koniec podbiegu tylko zaciskam zęby, zaczynam bardziej rekami pracować i krok po kroku z bólem pokonuje metry. Dasz rade, dasz rade, come on, come on !!! takie tam pod nosem słowa sobie wypowiadałem ale wbiegłem tam pokazuje 4:31/km 34th km, wiec biorę się do roboty aby trochę odrobić stratę ale czy ja mam jakaś stratę?? przecież dziś czas nie gra takiej roli jak zawsze, ale nastepny km jednak pokonuje w 4:01/km!!!

(najgorysz podbieg na 34km)

(35km usmiech na twarzy)

Jestem na 35km na ręce napisane 2H27min zegarek pokazuje 30sek że jestem szybciej!!! Wiec teraz juz wiem że jak przebiegnę następne 3km w normalnym tempie to spokojnie z uśmiechem na ustach ukończę ten maraton poniżej 3H. Nastepne km biegne 4:09, 4:13, i…

…3:58min/km!! przebiegam 39th km i biegnę non stop z uśmiechem na ustach i jakbym mogł to bym już teraz podskakiwał do góry!!!! Dobiegam do 40km tempo 4:11/km, międzyczas na spoconej ręce 2H48min, spogladam na zegarek 2:48:02 idealnie!!!!!

Teraz tylko Panie Wiciak pozostało się nadal cieszyć ostatnimi dwoma kilometrami i tak robie!!!!! biegnę z uśmiechem na ustach, wiem że czas będę miał lepszy niż w Chicago, ale dziś nie o to mi chodziło, nie biegłem aby cierpieć  w stresie i bić nic nie znaczace swoje rekordziki, bo nic nie jest ważniejsze w biegu jak radość i uczucie szczęścia !!!! A takie doznawałem dziś przez większość biegu i ta ostatnia prosta około 700m bardzo długa ale ile bólu i radości widzi..,

….tu się tworzy historia, tu sa emocje, dramaty ludzkie i łzy.

Ja tym razem bez łez wbiegam na metę ale cała radość była i towarzyszyła mi przez 42km195m i dopiero po kilku godzinach dochodzi do mnie że ja miałem (mam) kontuzje ale ani przez chwile nie pomyślałem o tym !!!! zostawiłem ten problem w pokoju przed biegiem, jedynie co mnie bolało po biegu to ramiona!!!!! tak bardzo że nie mogłem za bardzo nimi ruszać hehehe ale to już nie ważne.

TO BRAK WIARY SPRAWIA, ŻE LUDZIE BOJA SIĘ STAWIAĆ CZOŁA WYZWANIOM.

JA WIERZYŁEM W SWOJE UMIEJETNOŚCI.

Odebrałem medal to już  piaty w kolejności do korony WORLD MARATHON MAJORS, pozostanie tylko Nowy Jork 5th November 2017 i będzie to wiśenka na torcie jak to powiedziała koleżanka kilka tygodni wcześniej. Ale musze na koniec powiedzieć że to właśnie Boston Maraton był tym niezwykłym, czarujacym mnie i chyba właśnie ten maraton, ten bieg nadchnał mnie do biegania z radoscia i przyjemnościa.

( od lewej górny rzad…

• Berlin Marathon       September 2014       3:58:57
• London Marathon    April 2015                  3:26:19
• Tokyo Marathon       February 2016          3:17:00
• Chicago Marathon    October 2016            2:58:55
• Boston Marathon      April 2017                 2:57:33

Musze się przyznać że był to mój najłatwiej przebiegnięty maraton w ciagu ostatnich 4lat, małe cierpienie na 34-tym km to nic wielkiego do tego, jakie już doznawałem we wcześniejszych biegach lub triatlonach.

Zaraz zaraz, zapomniałem napisać ż dobiegłem w czasie 2:57:33 heheheh ale widocznie jak zapomniałem o tym wcześniej to widać że to nie było dla mnie aż tak istotne. Dodam jeszcze dla smaczku że w tym biegu wystartowałem w nowkach butach adidas adizero Boston version które zakupiłem dzień wcześniej!!!! oraz nowe spodenki i koszulkę!!! Ty samym złamałem umowne zasady biegaczy, ale widocznie nie ma to wielkiego znaczenia jeśli bardzo chcesz coś dokonać wtedy nie myślisz o takich szczególach.

Po tym biegu wiem jedno, że chce nadal kontynuować bieganie i to jeszcze bardziej niż przed, ale chce to robić tak aby  bolało ale i cieszyło przede wszystkim!!!!

Hmm zastanawiam się …jak i komu podziękować bo czas przygotowania do tego maratonu miałem ciężki i mozolny. Często popadałem w panikę i mała depresje hehehe…

..ale nie, nie wymienię nikogo bo każdy z osobna wie ile zrobił dla mnie i wie jak bardzo jestem mu wdzięczny, każda ta osoba dołożyła swój kamyczek do tego biegu, może to nie będzie standartowe, ale najbardziej komu chce podziękować za wolę walki, determinacje, systematyczność w ciężkich treningach, i nie poddanie się i start w tym maratonie to…moja osoba!!!! Sam sobie chciałem podziękować bo ja sam wiem ile nocy nie przespałem i ile bólu przeszedłem.

I nikomu nie życzę takich przygotowań ale życzę aby każdy czerpał tyle przyjemności i radości co ja podczas tego biegu.

Dziekuje

Chris Wiciak

Dziś wielka niedziela 16 Kwiecień, pierwszy dzień Świat Wielkanocnych,

…5:30am słucham  Boba Dylana “ Shadows in the night” troszkę się zamysliłem i dziwnie  poczułem,  ponieważ siedzę sam w pokoju z dala od domu z dala od osób które mnie kochaja i które ja kocham hmm …zaduma naszła  troszkę……ale powróćmy do tego gdzie jestem i po co tu przyjechałem….

od Piatku jestem juz w Bostonie stan Massachusetts, …… jutro  17th Monday dla mnie jest “specjalny” Poniedziałek (nie dyngus) i bieg po którym dużo sobie obiecywałem jak go planowałem, ale po doznaniu kontuzji mialem go nawet nie pobiec, a teraz sie okazuje ponownie,

…ze to jest jeszcze ważniejszy bieg niż sie spodziewałem, poniewaz nie bede jutro biegł  aby poprawic swój najlepszy czas, nie pobiegne aby bić jakieś swoje własne rekordy, nie pobiegne nogami zdrowymi i wytrenowanymi bo takich obecnie nie posiadam, ale co najwazniejsze dla mnie jest, ze jutro pobiegne-

SERCEM I GłOWA.

Dzis na myśl przychodza mi te słowa:

“NIE BOJ SIE JUTRA. NIECH JUTRO OBAWIA SIE CIEBIE”

   Moj zamiar byl napisac post dokladnie opisujacy kazdy dzien rehabilitacji i trenigu jakie przeprowadzilem.

W tym celu zalozylem pamietnik i co dziennie pisalem w nim o bieganiu i treningu jaki wykonuje danego dnia.

Ale siedzac teraz sam w pokoju gdzies daleko za oceanem rozmyslajac o moim biegu ktory odbedzie sie  jutro, postanowilem ze nie bede wypisywal tego co dokladnie i skropulatnie opisalem.

Przyblize tylko w szybkim skrocie co przeszedlem i jakie kroki poczynilem aby znalesc sie tutaj na kilka godzin przed tym maratonem.

Moj ostatni wpis na blogu to kilka dni po  doznaniu kontuzji uszkodzenia  miesnia dwuglowego.

W dniu kiedy to sie stalo, zostalo mi 6 tygodni do maratonu, i jak wiemy juz po kilku dniach dowiedzialem sie ze daje mi sie 50% szansy ze stane na starcie. Prognoza byla- rehabilitacji 6-8 tygodni minimum gdzie mialem nie biegac i leczyc kontuzje.

Pomimo tego powedrowalem na basen juz po kilku dniach aby moc trenowac i nie obciazac miesien i rozpoczalem bieganie w wodzie z pasem wypornosciowym ale juz po drugim dniu okazalo sie ze to za duzy wysilek dla nogi poniewaz bardzo bolalo i rwalo jak podczas pierwszego dnia.

Dlatego zawiesilem wszystkie aktywnosci fizyczne wlacznie z jazda na roweze stacjonarnym.

Kontynulowalem tylko rehabilitacje fizjo u Roberta Wrony gdzie mialem kazdego dnia wykonywane zabiegi:

• pole magnetyczne
• inoforeza
• fale magnetyczne
• ultra dzwieki
• masaz

…..oprocz tego naswietlalem sie dziennie po 30-40min lampa bio…..ultralights.

Podczas kontuzji kilka osob naprawde duzo mi pomoglo i kilka rzeczy podpowiedzialo, jednym takim dodatkowym elementem bylo oxygen chamber. Chodzilo aby poprzez dzienne godzinne sesje dotleniac krew mieszanka 100%.

Z powodu ekonomicznych zdecydowalem sie na opcje z butla do nurkowania z aparatem i robilem sobie sesje wdychania czystego 100% tlenu. Podobno poprzez dodatkowe  natlenianie krwi moje zniszczone wlokna miesnia mialy przechodzic proces szybszego gojenia sie i naprawy. Wiec pomimo ze sesja wdychania powodowala dziwne glosne odglosy wciagnalem w swoj organizm cala 15L butle tlenu heheheh.

Dnia 18th Marca Sobota, ponowilem swoje treningi w wodzie oraz na silowni, ustalilismy z trenerem Piotrem ze bede biegal rozne intervaly w wodzie oraz po tym silownia i rolowanie i stabilizacja delikatna i wioslowanie 30min.

Ale od poczatku nadal czulem miesien i bol sie nasilal jak trening byl dluzszy lub trudniejszy, szybkie sprinty w wodzie.  Tak wytrzymamlem do Czwartku i tego dnia zrobilem pozadny serching za bieznia antygrawitacyjna w Londynie. Z pomyslem przyszedl trener choc kilka dni predzej wspominal mi syn o tym ze pilkarze biegaja tak i przygotwuja sie jak doznaja dontuzji nogi.

Wiec wyszukalem najtansza opcje co i tak koszty sa ogromne bo najtanszy osrodek liczyl sobie £52 za 30min trenigu!!!!

Ale ze juz na poczatku jak doznalem kontuzji powiedzialem sobie ze ja tem maraton ku…wa przebiegne nawet zebym w reku musial noge niesc to dopelzne!!!! Wiec tak zdeterminowany wykupilem 10godzin biezni co mialo mi wystarczyc na okolo 14 dni liczac dni przerwy miedzy biegami i rozpoczalem bieganie.

Bieznia antygrawitacyjna to chyba dotychczas najlepsza rzecz jaka jest dostepna aby mozna bylo trenowac i nie obciazac miesnia. Ogolnie dziala to tak ze ubierasz specjalne spodenki z gumy i pianki i wchodzisz do maszyny  gdzie pod nogami masz bieznie i zapinasz sie tym pasem do maszyny poprzez zamek, po wlaczeniu maszyny ustawiasz sobie procent wagi z jakim chcesz biegac. Stajac normalnie na biezni nie  obciazasz tak nogi jak podczas normalnego biegu.

Ja  rozpoczàlem od 30% masy ciala i zakonczylem na 60%. Wiec pierwszy raz jak rozpoczynalem biegac to wazylem miedzy 23kg do 46kg wiec miesien naprawde byl odciazony. Ale pomimo tego pierwszy tydzien czulem caly czas go podczas biegu, ale ból byl do wytrzymania a ja cieszylem sie ze moge cos pobiegac i sie troche spocic.

(cieżkie intervals – 1H12min 19km)

Aby tego było mało poszedłem troszke dalej, dostałem nowe zalecenia w sprawie zywienia od D.Silarska dietetyk kliniczny i labolatoryjny  (prowadzi mnie od stycznia), dla niej nie ma osoby która sie nie da  naprawic lub pomoc, mysle ze potrafilaby ze slonia zrobic gazele poprzez swoje diety heheheh.

Wiec zalecenia miały mnie wprowadzic w stan ketogenicznej diety ktora sie opiera na wylaczeniu z jadlospisa wszystkich  weglowodanow. Mialo to na celu abym nie przybral na wadze przy minimalnym wysilku jaki mialem i kontynowal spalanie swojej tkanki tluszczowej (ktorej jeszcze pozostalo troche ).

Sumujac- moja rehabilitacje przez pierwsze 5 tygodni od kontuzji wygladala miej wiecej tak:

Pobudka o 5:30am, sniadanie rozpoczynalem od  kawy kuloodpornej, nastepnie uziemianie czyli kilku minutowy marsz na boso po rosie w ogrodzie.

Pózniej ośrodek rehabilitacyjny gdzie rolowanie i cwieczenia i bieganie na na wspomnianej bieżni.

10 godzin pracy i szybko jazda do fizjo na zabiegi (wtorki i soboty przyjeżdżał do mnie hehe), i powrót do domu i naswietlanie lub natlenianie, nieraz obie czynnosci naraz.

musze wspomniec ze w tym czasie odbylem 4 wizyty u 4 roznych ortopedow, polecialem do polski na 3 dni gdzie przeszedlem zabiegi fizjo u mojego ulubienca  mag.Lukasza Pawika z Wroclawia ktory czaruje i naprawia ludzi z podobnym efektem jak Pani dietetyk.

I tak dzien za dniem,tydzien za tygodniem,  podczas tych treningow i rehabilitacji czytalem ksiazki o bieganiu, o motywacji, mentalnym bieganiu ale najbardziej wywarla na mnie wrazenie ksiazka Bartosz Feifer “Zwyciestwo- to sposob myslenia” wlasnie niedawno dosc  niespodziewanie dobra istota mi ja zeslala i powiedziala :

… nie czytaj tej ksiazki jak lektury, wczuj sie w kazde slowo tam napisane i z intrpretuj je na wlasny uzytek w taki sposob jaki uwazasz. I siegaj po nia za kazdym razem jak poczujesz slabosc i zwatpienie…..

Wlasnie lezy kolo mnie i co chwile ja otwieram na losowo wybranej stronie i czytam, myslac … nie, mysle czytajac zastanawiam sie……

…. i robie sobie wizualizacje mojego biegu jutrzejszego, probuje przebiec ten bieg kilometr po kilometrze w glowie, chce poczuc ten bieg, to zmeczenie juz teraz i byc przygotowany juz dzis,

…juz dzis przygotowac moj organizm i moje cialo,miesnie a przede wszystkim  moj umysl.

W duszy czuje i  mi mowi ze to zrobie bo biegalem juz nie takie trudne biegi i nieraz musialem oszukac organizm aby dobiec do mety.

Juz sie nie zastanawiam co by bylo jakbym biegal normalnie te 40 dni ostatnie przed maratonem, ale nie wazne, pieprzyc to…

dzis jestem tutaj w Bostonie przelecialem kilka tysiecy kilometrow zrobilem trening kilku km i czuje sie dobrze, nie wazne jest teraz dla mnie ze w niedziele 5 dni temu wyszedlem pierwszy raz na zewnatrz i przebieglem w normalnych warunkach, zrobilem trening jaki zaplanowalismy z Piotrem. Mowiac juz o bieganiu to wlasnie w tym ostatnim tygodniu na 7 dni przed przebieglem pierwszy raz w niedziele 20km, we wtorek 12km, w piatek 8km, sobota 14km, i  niedziela 8km dzisiaj. Wszystko odbylo sie na pol gwizdka poniewaz biegnac caly czas myslisz o tym bolu i wtedy czujesz wszystko, nawet jak cos Ci zawadza.

Nie chce pisac co mnie bolalo i gdzie i jak mocno podczas tych ostatnich 5 trenigow bo szkoda czasu a ja nie szukam wymowek i uzalania sie nad soba wiec powiecmy ze miesnia kontuzowanego “nie czuje”, i wszystko jest w porzadku hehehhe.

Nie wiemy co bedzie jutro jak potoczy sie dzien…ale wiem  ze ten cholerny bieg ukoncze i nie bede za duzo dzis myslal ze trasa jest jak szwajcarskie alpy ….

a pogoda, dzis dochodzi do 30 stopni Cenj. i jutro ma byc ponad 20w czasie biegu . To wszystko wywalam z głowy i zanurzam sie w czytanie magicznej ksiazki ….odpoczywajac bede nabieral sily i mocy.

Chris Wiciak

Boston, 16th April 2017

Miałem opublikować opis mojego pierwszego obozu biegowego w Szklarskiej Porębie ale niecały tydzień po powrocie do domu uczestniczyłem  w biegu na 10k w Battersea Parku i spotkała mnie rzecz której biegacz obawia się najbardziej to kontuzja 😦

Kontuzja mięśnia dwugłowego uda ( musculus biceps femoris )-

Mięsień dwugłowy, położony z tyłu uda, to jeden z najważniejszych dla biegacza mięśni. Do jego funkcji należą m. in. prostowanie w stawie biodrowym oraz zginanie kolana, więc podczas biegu pracuje zarówno podczas przenoszenia nogi do przodu, jak i tylnego wahadła. Regularnie poddawany obciążeniom, może w pewnym momencie odmówić współpracy. Pierwsze dolegliwości pojawiają się zazwyczaj w trakcie biegu lub bezpośrednio po nim. Ból najczęściej występuje w połowie drogi między biodrem a kolanem, lub bezpośrednio pod pośladkiem i wynika z naciągnięcia lub przeciążenia.

Kontuzja polegająca na naderwaniu mięśnia dwugłowego uda jest bolesna. Najczęściej przydarza się ona sportowcom trenującym sporty szybkościowe lub siłowe. Zdarza się gdy wykonuje się dosyć szybki ruch ze sporą siłą, np. wyskok, start do biegu, może się również przytrafić w trakcie gwałtownego zbiegania ze stromego zbocza lub w wyniku potknięcia, czy upadku, przy jednoczesnym mocnym naciągnięciu nogi. Prawdopodobieństwo naderwania jest większe przy niedostatecznie rozgrzanym i rozciągniętym mięśniu. Podstawowym sposobem leczenia są zimne okłady i przyjmowanie leków przeciwzapalnych w postaci tabletek lub maści. Zaniedbując rehabilitację ból może nam dokuczać nawet przez kilka miesięcy.

……………………… przeniosę sie najpierw w czasie wstecz do tygodnia w którym wróciłem z obozu biegowego.